لعنت...

بايد همان روز ِ برفي ِ فوق العاده خاطره انگيز ِ مشهد ، به ياد اين *بيت مي افتادم و همانطور که قند در دلم آب ميکردند از خوشحالي، به اين روزهاي سخت هم فکر ميکردم و کمي هم ميترسيدم...

* بيتي از يغما گلروئي:
من به روزاي شااد مشکوکم/ شک دارم که ختم ماجرا اينجاست...

+ ملت! بدانيد و آگاه باشيد اگر همه غم ها و سختي هاي دنيا بر سرتان آوار شود، اگر کنار ِ کسي باشيد که همه اين سختي ها را با آرامشش جبران کند، مي ارزد که سختي بکشيد!

لعنت......

مامان که ميخواست برود مطمئنش کردم که هيچ اتفاقي قرار نيست در نبودش بيفتد. به موقع مي آيم ، به موقع غذا ميخورم، به موقع درس ميخوانم. حتي شبها هم از تنهايي و سکوت خانه ترسم نميگيرد. مطمئنش کردم که من عادت کرده م به در و ديوار ِ ساکت اين خانه و تنهايي و سرگرم کردن ِ خودم. دلش آرام نميشد اما حداقلش مطمئن شد ديگر با آن دختر ِ نازک نارنجي که اجازه نميداد حتي يک روز از مادرش جدايش کنند فاصله گرفته است و حالا يک دختر مانده که خوب بلد است تنهايي از پس ِ خودش بربيايد.راست هم ميگفتمنه اتفاقي افتاده است و نه نگراني اي وجود دارد. من عادت کرده م به تنهايي و يک گوشه نشستن و درس خواندن و شام ِ يک نفره و زندگي ِ يک نفره اي که درست است در جمع ِ سه نفره اي جريان داشت، اما در واقع خودش بود و خودش. مامان نگران نيست اما من عجيب نگران ِ اين دل ِ تنها مانده ام... لعنت......

من به نشانه هايي که در تولد ِ نوزادان است ايمان دارم... ميدانم که هر کودکي که متولد شود نشانه ايست بر خير... بر اتفاقات ِ خوب... من تا قبل از آمدنش هم به نشانه هاي خير ِ بعد از تولدش فکر کرده بودم. من ايمان داشتم که دستهاي کودکي که از رگ و ريشه ِ توست ، هنوز ميتواند تو را به آسمان ببرد. ايمان به تني که بوي بهشت ميدهد و صداي ِ کودکانه اي که اگر خوب گوش دهي هنوز نشانه اي از صداي ِ آسمانيان دارد...من مطمئنم زمزمه هاي درگوشي با نوزادان مستقيما به خود ِ خدا ميرسد... به خود ِ خود ِ خدا... + عزيز ِ کوچک ِ من! متاسفانه عمه ِ مجنون ِ تو ذهن ِ شاعرانه اي دارد که نميتواند دنيا را با ديد ِ معمولي نگاه کند... مدام به صورت ِ کوچک ِ نازت نگاه ميکند و دلش براي آسمان پر ميکشد... پرحرفي هاي نوشتاريم را ببخش... به دنيا خوش آمدي :) لعنت......